عزاداری‌ها و دشمن...

یکی از مقامات کویت فاش کرد: "هنگامی که بوش، رییس‌جمهور وقت، سه سال پیش به کویت رفته بود تا در خصوص حمله به ایران مذاکراتی کند، وی او را از این کار منع کرده است!" مقام کویتی گفت:
"آن زمان ایام محرم بود و شیعیان در کویت و سایر کشورها مشغول عزاداری بودند. من هم از همین فرصت استفاده کرده و به بوش گفتم که حاضرم تو را به یکی از این مجالس شیعیان ببرم تا ببینی که آن‌ها بعد از سپری شدن 1300 سال از کشته شدن یکی از رهبرانشان چطور به سر و سینه‌ی خود می‌کوبند! حالا اگر شما حمله کنید تا نسل‌ها باید منتظر عواقب آن باشید. بهتر است خود را با آن‌ها درگیر نکنید و بوش هم پذیرفت!"
به سادگی می‌بینیم که مسأله‌ی عزاداری چه نقش مهمی در زمین‌گیر کردن دشمن و جلوگیری از حمله‌ی او انجام داده است. این است که امام (ره) نیز می‌گوید: "ما هر چه داریم از این محرم و صفر است". مسأله‌ی محرم و عزاداری برای سالار شهیدان از دو جهت در پدافند غیر عامل نقش دارد؛ یکی از این جهت که روحیه‌ی جهادی را در مردم زنده نگه می‌دارد و آن‌ها همیشه در آماده‌باش کامل به سر می‌برند و دوم این‌که، دشمنان از آن سر در نمی‌آورند و در تحلیل آن عاجز شده و لذا راه مقابله با آن را نیز پیدا نمی‌کنند. استفاده از نمادهای مبارزاتی هم‌چون علم برافراشتن یا میمنه و میسره آراستن، نظم و انضباط و هماهنگی را رعایت کردن، به صدای واحد گوش دادن، فرمان‌برداری از فرمانده و رعایت سلسله مراتب آیینی مسایلی است که در این هیأت به خوبی اجرا می‌شود و چنان در عمق حرکات رسوخ کرده که مردم حتی آن را احساس هم نمی‌کنند. در حالی که در نظام ارتش و کنترولر نظامی تمام این مسایل سال‌ها طول می‌کشد تا به نوآموزان دیکته شود. در گذشته، در مدرسه‌ی نظام یا دانشکده‌ی جنگ مرسوم بود برای سلسله مراتب‌‌پذیر کردن دانشجویان، به سال بالایی‌ها اجازه می‌دادند که هر کاری دلشان می‌خواهد بکنند و هر بلایی که می‌خواهند بر سر سال اولی‌ها در بیاورند تا آن‌ها باور کنند که باید مطیع بالاتر خود باشند. احترام به پرچم تا مدت‌ها اساتید و دانشجوی نظامی را درگیر خود می‌کند و نظم و رعایت نوبت و صف، خود علمی وسیع در مدیریت نظامی است. در حالی که کودکان یک هیأت هم می‌دانند که باید به ترتیب قد بایستند، جلوتر از بیرق حرکت نکنند و به پاها و دست‌های رهبر ارکستر یا میاندار مجلس دقت کنند. موزیک نظامی در جمع‌آوری و به صف کردن نظامیان نقش اساسی دارد تا جایی که مارش نظامی همیشه سر منشأ تمامی موزیک‌ها بوده است. در واقع، موزیک ابتدا برای رزم بوده بعدها به بزم راه پیدا کرده است. زیرا در رزم، مسأله‌ی زندگی و مرگ است اما در بزم چنین حساسیتی نیست. باید افراد یک گروه نظامی به خوبی با موزیک آشنا باشند در حالی که برای مردم تفاوتی بین شیپور بیدارباش، شیپور جمع و یا مارش عزا و حمله قابل فهم نیست. آنان باید این گام‌های موسیقایی را به خوبی بشناسند، زیرا یک اشتباه کوچک بین این ردیف‌های موسیقی ممکن است به مرگ آنان منتهی شود. مثلاً اگر به جای موزیک حمله، موزیک عقب‌نشینی پخش شود و سرباز با آن آشنا نباشد، در حالی که همه عقب‌نشینی می‌کنند او در میدان باقی می‌ماند و تلف می‌شود. سرودهای حماسی در حالی که برای مردم ملال‌آور است ولی برای میدان‌های جنگ و تشجیع سربازان بسیار اهمیت دارد. البته ذکر این نکته لازم است که استفاده از نماد شمشیر یا قمه و یا علم‌کشی‌های سنگین اگر دچار تحریف معانی نشده بود، در ادامه‌ی همین مباحث بود. یعنی قمه‌زنی، یک نوع تمرین شمشیربازی بود که افراد نظامی نیاز شدیدی به آن داشتند ولی در اثر منسوخ شدن شمشیربازی، قمه‌زنی نیز تغییر جهت داد و به جای تمرین حمله به دشمن، تبدیل به تمرین حمله به خود شد. ما در ورزش‌های باستانی به خوبی نقش سپر و گرز را در شکل میل و کباده می‌بینیم، اما در عزاداری، این قمه‌زنی از درون، تهی شد و عزاداران به جای تمرین با یکدیگر بر علیه خود تمرین کردند. بر اساس شواهد تاریخی، رقص شمشیر اعراب هنوز در دربار عربستان انجام می‌شود و شمشیربازان با یکدیگر به تمرین یا بازی می‌پردازند، در حالی که در قمه‌زنی، شخص خود را مورد اصابت قرار می‌دهد. البته برای توجیه این کار می‌گویند که وقتی حضرت زینب (س)، مصایب امام حسین (ع) را می‌گفت، از شدت استیصال سر خود را به ستون کجاوه کوبید تا خون از آن بیرون آید و گفت: "در حالی که سر برادرم خونی است، چرا باید سر من سلامت باشد؟" یا کسانی که برهنه می‌شوند و سینه می‌زنند، می‌گویند که این شدت استیصال است. عرب وقتی خبر ناگواری می‌شنود، سر را برهنه می‌کند، اما آن‌ها نمی‌دانند که وقتی کودکان امام حسین (ع) را از اسارت آزاد کردند و به آن‌ها گفتند که چه خواسته‌ای دارید، آن‌ها به جای در خواست آب یا غذا، روسری و چادر خواستند! لذا لخت شدن یا بی‌حجاب شدن یا بدحجاب بودن در مراسم عزاداری مانند قمه زدن، جزو انحرافات این رسم سیاسی- احساسی است. یکی دیگر از این مراسم، نفوذ علایم شیطان‌پرستی یا صلیبی‌گرایی در مراسم است. البته هدف از این نفوذ هم مشخص است و آن از بین بردن محتوای عزاداری است تا از شکل سیاسی- احساسی به مراسمی سنتی و آلوده تبدیل شود. اگر این آلودگی‌ها از چهره‌ی ماه محرم و عزاداری آن پاک شود، جریانی به وجود می‌آید که رشادت‌های امام حسین (ع) و اهداف او را بیان می‌کند و این همان چیزی است که همیشه آماده‌باش اعلام می‌نماید و مردم را از ضربه‌پذیری حفظ می‌کند.